8 jaar zonder Koen.. 8 jaar zonder zijn lach.. 8 jaar zonder zijn intense knuffels.. 8 jaar..

Gister besloot ik dat ik vandaag een blog wilde schrijven. Een blog over hoe het leven is zonder mijn broertje. Dus ik maak mijn ontbijt en ga achter de computer zitten. Ik zet Spotify op en een van mijn favoriete nummers speelt af. Dit nummer raakt mij keer op keer, maar vandaag is het bullseye. 

If you had one song left inside your soul

What would you sing tonight?

If you had one chance left before we're old

The last song of your life

What is it you wake for?

Tell me who you are

- P!NK

Want hoe toepasselijk is deze tekst? Hoe belangrijk zijn deze woorden? Ik pak de songtekst erbij om over te typen en ontdek een fout. Althans, ik ben er van overtuigd dat ze 'What is it you wake for' zingt en niet 'What is it you wait for'. Na meerdere filmpjes en songteksten te hebben gezien, kies ik ervoor om te schrijven wat ik hoor. Klinkt toch veel beter?

Waar sta jij voor op in de ochtend? Waar leef jij voor? Wat heb jij te doen op deze wereld?

Vandaag sta ik op met Koen in mijn hoofd. Het is immers Koendag. Die ene dag in het jaar die in het teken van Koen staat. Die ene dag waar ik ieder jaar onbewust weer naar toe leef. Alsof dit de dag is dat het mag. Alsof dit de dag is dat ik toestemming krijg om verdriet te hebben. Alsof ik niet iedere dag aan hem denk. 

Want geloof me, er gaat echt geen dag voorbij dat hij niet voorbij wandelt in mijn gedachten. Wanneer ik iets diep van binnen met iemand zou willen delen en het niet kan of ik het gewoonweg niet durf, dan zie ik Koen. 'Met hèm zou ik hierover praten. Hìj zou dit begrijpen.' Ik zie hem dagelijks glunderen bij de dingen die ik doe. Ik zie hem afkeurend kijken wanneer ik weet dat hij iets niks zou vinden, maar ik zie hem vooral stralen van trots. Trots op wie ik ben, wat ik doe en hoe ik in het leven sta. Trots op zijn kleine zusje. Ondanks dat ik ouder ben, noemde hij mij altijd 'zusje'. Iets wat ik hem nog met regelmaat hoor zeggen 🤍

Ieder jaar rond deze tijd zit mijn gevoel mij in de weg. Zo rond half juli begint het. Ik zit niet lekker in mijn vel en zit onbewust weer te vaak met een zak chips op de bank. Ik zorg niet goed voor mezelf en heb veel verdriet. Ieder jaar vraag ik me weer af hoe dit kan. Waar ik toch last van heb. Och ja, tuurlijk, Koendag komt er weer aan.. Dit jaar is het anders. Ik voel me goed. Ik zit lekker in mijn vel. Daar waar ik eerder mijn gevoel onbewust wegstopte, laat ik het nu toe. Niet af en toe, maar altijd. Het mag er zijn. En dat toelaten doe ik heel bewust. Mijn eerste reactie is immers altijd nog wegstoppen. Weg met dat gevoel. Weg met die pijn. Stel je niet zo aan.. Door heel bewust keer op keer weer de diepte in te duiken, te kiezen voor persoonlijk groei, leer ik steeds beter met mijn gevoel om te gaan. Of eigenlijk dus mijn gevoel toe te laten. Ik ben me bewust van wat ik doe en wanneer ik het doe. Ik ben me bewust van mijn patronen en weet hoe ik ze kan doorbreken. Ik kan zijn met mijn pijn. Ik ben van mijn schaduwvrouw gaan houden. Toen ik me bewust van haar werd, wilde ik alleen maar van haar af. Ik drukte haar weg, verstopte haar. Raakte gefrustreerd als ze weer om het hoekje kwam kijken, maar ik heb haar eindelijk echt leren kennen en ben haar gaan omarmen. Het is een vloeiend proces wat nooit zal stoppen. Een proces van vallen en opstaan. Van duister en licht. Het duister is er immers zodat we het licht kunnen zien ✨

Ik snap nu waarom ik er ooit onbewust voor koos om mijn gevoel te dempen, want man wat voel ik veel en wat is het soms moeilijk om er echt mee te zijn.. Soms loop ik er nog voor weg, om later te beseffen dat dat niet is wat ik wil. Dan keer ik terug en ben ik met mijn gevoel.. Het is bevrijdend.. Het maakt me blij, maar ook intens verdrietig.. Had Koen zijn keuze gemaakt, als hij het pad had bewandeld wat ik nu bewandel? Had hij kunnen zijn met zijn pijn? Had hij kunnen zien wat ik zie? Ik zie hem voor me.. Hij straalt..