Regelmatig voel ik me eenzaam. Eenzaam omdat ik niemand naast me heb om op terug te vallen. Iemand die er altijd voor me is. Die persoon die ik kan bellen als ik het allemaal even niet meer weet, het niet meer zie. Waar ik bij kan huilen en tegen kan schreeuwen als ik er even helemaal doorheen zit. Die er gewoon is, zonder voorwaarden. 

Ik ben ontzettend gelukkig en heel erg blij met mijn leven, maar ik ben nooit alleen geweest. Dit is nieuw voor mij. Ik heb altijd gezegd dat ik goed alleen kon zijn, maar wist ik veel hoe het was om ècht alleen te zijn. Ik leerde Manuel kennen toen ik 16 was en we zijn bijna 24 jaar samen geweest. Ik ken niet anders. Ruim een jaar geleden koos ik ervoor om een punt achter onze relatie te zetten. We besloten samen dat we dit goed aan wilden pakken. We zijn familie en wilden elkaar niet kwijt. We zijn nu ongeveer een jaar buren en het gaat goed tussen ons, maar dat ging niet vanzelf. We hebben er hard voor moeten werken om op dit punt te komen en ik ben blij dat we dat gedaan hebben. Heel voorzichtig wordt het nu tijd voor de volgende stap; Manuel is rustig op zoek naar een eigen woning. Het liefst een deel van een boerderij of misschien een vakantiehuisje hier in de buurt. We zijn toe aan ieder onze eigen plek. We zijn toe aan een nieuw hoofdstuk. Ik ben toe aan de tweede helft van mijn leven.

De tweede helft van mijn leven. Hoe ziet dat eruit? Op dit moment focus ik me op het bouwen aan een succesvol bedrijf. Mensen helpen op mijn manier. Met alles wat ik geleerd heb de afgelopen jaren. Alle inzichten en tools die ik heb mogen ontvangen. Diepgaande gesprekken voeren, coachen met behulp van mijn paarden, uitleggen hoe het mentale systeem werkt, reflecteren, ademen. Voor mij komt bij Ultimo PK alles samen. Verbinding tussen mens en paard, de brug tussen hoofd en hart. Afsluiting van het oude en het begin van iets nieuws. Samen, in verbinding 🤍

Dat is wat ik te doen heb; mensen verbinden. Ze de draagkracht van een groep laten voelen. Ze laten ervaren wat ik heb mogen ervaren. De groei, de veerkracht. We hebben het allemaal in ons, als we het maar durven zien. Om te pieken, zullen we moeten dalen. Om te stralen, zullen we de diepte in moeten duiken. Dat proces is het mooiste wat er is. Pas dan leer je jezelf kennen.

Jezelf leren kennen tot in de diepste vezel, dat is goud.

Als kind was ik veel. Mijn emoties waren all over the place. Ik kon het ene moment dansen en springen van vreugde om vervolgens in huilen uit te barsten en te schreeuwen van woede of verdriet. Ik was veel, te veel. En dat voelde ik. Dus ergens, op een bepaald moment in mijn leven besloot ik dat het klaar was. Ik paste me aan. Ik schoof mijn gevoel aan de kant en werd 'normaal'. Die emoties waren er natuurlijk nog steeds, maar om mezelf te beschermen dempte ik ze. Ik dempte ze met eten. Ik verstopte ze, want ze waren te veel. Te veel voor de wereld om mij heen en te veel voor mijzelf om mee te dealen. Nooit was ik me hiervan bewust.

Na het overlijden van Koen heb ik lange tijd niets gevoeld. Op de dag dat ik het nieuws kreeg, gooide ik alles eruit. Ik heb geschreeuwd. Ik heb gehuild. Om vervolgens lange tijd niets meer te voelen. Tijdens het afscheid voelde ik dat er iets uit moest, maar het kwam niet dus deed ik alsof. In de dagen, weken daarna voelde ik alleen maar leegte. Ik huilde niet. Ik droeg mijn ouders. Was er voor ze als ze me nodig hadden. Ik zocht naar Koen in mensen die hem gekend hadden en ik vond hem in plekken waar hij graag kwam. Maar ik voelde niks. Pas toen Frenk 6 maanden later overleed, huilde ik. Ik huilde 2 weken lang iedere dag. Ik was kapot.

In de maanden, de jaren die volgden klopte mijn gevoel niet. Ik voelde me verdoofd. Wanneer ik blij zou moeten zijn, huilde ik. Als ik boos was, huilde ik. Er klopte helemaal niks meer van. Ik weet nu dat ik opnieuw heb moeten leren voelen. Tijdens mijn opleiding algemene coaching zat er iemand naast me die op een gegeven moment huilend wegliep. Toen ze terug kwam, zei ze dat ze niet naast mij kon zitten. Ze voelde zo ontzettend veel pijn en verdriet. Ik snapte er helemaal niks van, want ik voelde dat niet.
Pas nu snap ik het. Pas nu voel ik het. 5 jaar later.

Ik heb veel gedaan om hier te komen. Veel gedaan om weer te kunnen voelen. Ironisch genoeg zou ik soms willen dat ik minder zou voelen. Soms voel ik me onbegrepen. Soms begrijp ik mezelf niet. Waarom voel ik wat ik voel? Waar komt dat gevoel vandaan? Maar heel eerlijk; wat maakt dat uit? Wat maakt het uit waarom ik verdrietig ben? Ik ben gewoon verdrietig. Daar hoef ik geen reden voor te hebben. Het is er gewoon en het mag er eindelijk zijn. Misschien heeft het met Koen te maken. Of met iets uit mijn jeugd. Misschien wel met Manuel of misschien, heel misschien hoort dit gewoon bij mij. Ik leer mezelf steeds beter begrijpen. Ik màg verdriet hebben om iets wat ik mis in mijn leven. Zo verlang ik naar een diepgaande verbinding. Een intense, grootse liefde. Diep van binnen weet ik dat ik niet alleen blijf. Toch doet het soms pijn. Toch maakt het me soms verdrietig. Dan voel ik me eenzaam. In Frankrijk voelde ik me eenzaam. Ik miste iemand naast me om mijn reis mee te delen. Iemand die me vasthield op de momenten dat ik het moeilijk had. Die mis ik thuis natuurlijk ook, maar daar heb ik altijd mijn dieren om mij heen. Achteraf voel ik me lichter sinds ik terug ben uit Frankrijk. Ik wist dat ik deze reis alleen moest maken en pas afgelopen week toen ik in gesprek was met mijn buurjongen, besefte ik me dat ik iets achter heb gelaten op de Mont Ventoux. Op de heenreis heb ik veel verdriet gehad en ook de eerste dagen op de camping had ik het moeilijk. Op maandagochtend bij de massastart van Klimmen tegen MS voelde ik me alleen. Tussen al die mensen voelde ik me eenzaam. Ik wilde daar niet zijn. Ik wilde weg. Ik vond het niet leuk. Ik wilde schreeuwen, huilen, rennen. Maar ik schreeuw niet meer. Ik ga niet meer uit m'n dak. Daar ben ik ooit mee gestopt, work in progress. Toen we eenmaal gestart waren, viel het me ongelooflijk zwaar. De eerste 2,5km ging ik kapot. Ik was buiten adem en mijn hartslag was hoog. Ik dacht echt dat ik de top nooit zou halen, maar toen veranderde er iets. Ik voelde me lichter. Kwam weer op adem en kreeg er plezier in. Ik kletste met medeklimmers en genoot met volle teugen. Ik heb een uur op de top gezeten. Gewoon te genieten en af en toe te kletsen met volslagen vreemden. Ik voelde een soort van berusting. Ergens in het eerste stuk van de beklimming heb ik de zwaarte achter me gelaten. Als een jas wat van mijn schouders gleed. 

Mijn prachtige reis naar Frankrijk was onderdeel van mijn spirituele reis. Een reis die ik alleen moest maken, maar niet alleen deed. Ik heb fijne mensen om me heen die me helpen tot de kern te komen. Die er voor me zijn als ik ze nodig heb.

Het leven is een leerproces. Een prachtig leerproces. Ik kom steeds dichter bij mezelf. De persoon waar ik wanhopig naar heb gezocht. De persoon die ik diep van binnen ben 🤍

Op 26 juli start mijn traject voor maximaal 6 vrouwen waarbij we 6 keer bij elkaar komen. 4x in Hengelo en 2x bij mij thuis in Hellendoorn tussen de paarden. Buiten de bijeenkomsten blijven we in verbinding in de WhatsApp groep en houden de reflectieopdrachten je in beweging.

Tijdens deze pilot leer je op een simpele manier hoe het mentale systeem werkt. Hoe om te gaan met weerstanden, stress en emoties. Samen duiken we de diepte in. We praten over gedachten en gevoel. Over wat jij met je meedraagt en wat jou drijft.

Wat is nou ècht belangrijk in jouw leven? Inzicht krijgen in jezelf. Waarom doe je wat je doet? Je leert (oude) patronen herkennen en samen gaan we op zoek naar jouw ware IK. Wie ben jij diep van binnen? Wie wil jij zijn? 

Samen groeien. In verbinding en gedragen door de groep.

Ben jij klaar voor èchte verandering? Klaar om uit je comfortzone te stappen en samen de diepte in te duiken? Laten we dan een intakegesprek of een kennismakingssessie plannen om te kijken of dit traject voor jou is. 

0624814222

jorien@ultimo-pk.nl