Daar zit ik dan, helemaal alleen op een prachtige camping in Zuid Frankrijk.. Wat voelt dit goed 🤍  Sterk en tegelijkertijd heel kwetsbaar.. Kwetsbaar omdat ik het dit keer alleen doe.. Niemand aan mijn zijde om deze ervaring mee te delen..

Samen met een heleboel andere deelnemers fiets ik straks de Mont Ventoux op. De kale berg. Het wordt de derde keer dat ik meedoe en ik dacht dat het de laatste keer zou zijn, maar nu ik hier weer ben betwijfel ik dat. Ik kijk er ontzettend naar uit, maar ik doe dit natuurlijk niet voor niets. Toen ik in 2020 de diagnose kreeg, werd mij verteld dat ik over 5 jaar in een rolstoel zou kunnen zitten. Er was immers maar 1 ding zeker en dat was dat ik achteruit zou gaan. Inmiddels zijn we ruim 5 jaar verder, zit ik niet in een rolstoel en in plaats van achteruit ga ik vooruit. De MS heeft me gedwongen stil te staan en mezelf aan te kijken, te leren kennen. Ik voel in alles dat er zoveel ruimte is voor groei. De afgelopen maanden heb ik vaak mijn grenzen opgezocht en verlegd, zowel fysiek als mentaal. Dat waar ik voorheen helemaal kapot van was geweest, gaf me nu juist energie. Zo ben ik 4 weken geleden pas begonnen met fietsen, want ergens had ik mezelf wijs gemaakt dat ik dit jaar toch niet mee zou doen. Mijn voorbereiding is dus niet heel best.. Ben ik fysiek en mentaal sterk genoeg om deze prestatie van mezelf te vragen? En hoe kom ik daaruit? Geeft het me energie of moet mijn vader me toch komen halen woensdag?

Het is me gelukt, ik heb het gedaan. Helemaal alleen, op eigen kracht. Wat heb ik genoten van mijn reis, van de rust en van de prachtige omgeving. Ik heb me alleen gevoeld, maar kon het dragen. Ik heb fijne mensen ontmoet en mooie gesprekken gevoerd. Meer van de omgeving gezien dan de vorige 2x tezamen. Ik voelde me vrij en helemaal op mijn plek. En mijn lijf? Ze kon het aan. Ze liet me niet in de steek. Ze was er voor me en ik voor haar 🤍

Vanochtend om 07.00u stond ik met honderden mede klimmers aan de start van Klimmen tegen MS. Na 2,5km dacht ik dat ik het niet zou gaan halen. Ik was buiten adem en mijn hartslag was hoog, ik had het zwaar.. Hoe moest ik dit in vredesnaam nog ruim 17km volhouden? En dit was nog niet eens het zwaarste stuk.. Voorgaande edities fietste ik grotendeels op stand 1 van 5 qua ondersteuning en zette op de zwaardere stukken een tandje bij. Gezien mijn slechte voorbereiding had ik dit keer al vrij snel besloten dat ik op stand 2 omhoog zou gaan; wel zo eerlijk tegenover mijn lijf 🤍 Ergens tussen die 2,5km en het eerste verzorgingspunt op 5km kwam er een omslag. Het was alsof mijn lichaam zich herinnerde wat ze moest doen en ondanks dat de temperatuur opliep, ging het me steeds makkelijker af. Ik genoot ontzettend, voerde leuke gesprekken met mede klimmers en voordat ik het wist kwam ik aan bij het laatste verzorgingspunt op 15km. Er waren momenten dat ik vond dat ik toch op stand 1 moest fietsen. Het kon immers niet zo zijn dat ik niet helemaal kapot ging op die berg, maar vervolgens bedacht ik me weer waarom ik besloten had om op stand 2 te fietsen; ik heb maar 6x getraind thuis, heb bijna 1200km in mijn eentje gereden en moet woensdag ook nog terug rijden. Deze week en deze beklimming waren voor mij een soort experiment. Grenzen opzoeken en verleggen. Hoe veerkrachtig ben ik en wat kan mijn lichaam eigenlijk aan? Ik heb haar enorm onderschat, ze blijkt vele malen sterker te zijn dan ik dacht. Ze is enorm veerkrachtig en kan veel meer dragen dan verwacht. Ik heb alles gefietst op stand 2 en na bijna 3 uur klimmen, stond ik te stralen op de top 🤍