Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik met mijn vader in de auto zat. Hij ging altijd trouw met mij mee naar mijn pony Eelke. Het was ongeveer een kwartiertje rijden vanaf ons huis naar stal en nog voordat ik in de auto stapte kletste ik non-stop, totdat ik 12 jaar was en voor het eerst meedeed aan een wedstrijd. Ik was stil en dat viel mijn vader natuurlijk op. Ik was zenuwachtig. Mijn vader vroeg me waarom ik meedeed met de wedstrijd, waarop ik antwoordde dat ik dat leuk vond. 'Waarom ben je dan zenuwachtig?' Dat was de laatste keer dat ik zenuwachtig was voor een wedstrijd.

Vanaf mijn 15e werkte ik iedere zaterdagochtend en zondagavond achter de bar in de sportschool van mijn ouders. Anders dan mijn broers die lesgaven en bekend waren als zoons van, wisten veel mensen niet dat mijn ouders ook nog een dochter hadden. Ik begaf me achter de schermen, was gek op dieren en eenmaal besmet met het paardenvirus ontwikkelde ik een ware passie voor paarden. Toen ik 15 was volgde ik samen met mijn pony Frenky voor het eerst een 3-daagse cursus bij Emiel Voest, de grondlegger van het Freestyle Systeem. Later zou ik met Timo de instructeursopleidingen en verschillende specialisaties volgen bij de Freestyle Academy. 

In de jaren die volgden maakte ik kennis met Mental Coaching doordat mijn vader een opleiding volgde bij Frits Löhnen in Amsterdam. Ik mocht zijn notities ontcijferen en uittypen. Tot vervelens toe oefende mijn vader zijn geleerde methode op ons, maar wat ben ik hem daar nu dankbaar voor. Zo jong al leren hoe het mentale systeem werkt, hoe je beter om kunt gaan met weerstanden en emoties. Het heeft heus even geduurd voordat ik me aan zijn methode toe wilde geven, maar stiekem zat het natuurlijk al verweven in mijn systeem. 

In 2004 kwam Ultimo in mijn leven. Timo was mijn grote leermeester. Hij was gecompliceerd en ik liep vaak, heel vaak tegen problemen aan in de training. Of eigenlijk vooral in de omgang. Ik kreeg hem vaak niet te pakken, hij was onrustig op stal, wilde de trailer niet in, ik kreeg hem het erf niet af voor een buitenrit en kwam uiteindelijk nauwelijks de bak door omdat hij gewoonweg teveel stress had. Ik zat met mijn handen in het haar en wist niet meer wat ik met hem aanmoest. Het was onderhand niet leuk meer en ik raakte langzaam maar zeker mijn passie kwijt. Ik had in 2005 ook al eens een 3-daagse met hem gedaan bij Emiel, maar kwam uiteindelijk in 2013 bijna wanhopig in Ruinerwold terecht. Emiel kon alles met hem en ik leerde ter plekke dat de problemen ontstonden door het feit dat ik hem gewoonweg niet begreep. Ik startte met de instructeursopleiding en leerde Timo zijn taal spreken. Ik leerde Timo door en door kennen en kon hem helpen in stressvolle situaties. Er ging een wereld voor mij open en ik wilde nooit meer stoppen met leren.

Toen mijn broertje Koen op 1 augustus 2017 een einde aan zijn leven maakte, veranderde ik. Ik wilde meer in mijn leven, meer diepgang, meer verbinding. In 2018 startte ik met de opleiding tot paardencoach. Voor mij was dit het ontbrekende puzzelstukje. Mensen coachen met behulp van paarden. Uit het hoofd en in het gevoel. Dat gevoel kan ik ook in onze stichting kwijt. Tijdens de bijeenkomsten leren we mensen hoe het mentale systeem werkt en draait het vooral om verbinding, je kwetsbaar opstellen en met elkaar in gesprek gaan. Iedere keer weer is het een fijn samenzijn, waar ik enorm dankbaar voor ben.

In 2020 kreeg ik de diagnose Primair Progressieve Multiple Sclerose, hoewel tegenwoordig vanwege nieuwe inzichten het primaire weggelaten kan worden. Die diagnose hakte erin, maar gaandeweg leerde ik omgaan met de ziekte en mijn zoektocht naar mijn nieuwe identiteit begon. Een zoektocht die nooit zal stoppen. Ik vind het een prachtig proces. Zoeken naar dat waar ik me goed bij voel, waar ik beter van word. Groeien en ontwikkelen. Ook hierin wil ik nooit meer stoppen met leren.

In 2022 werd ik voor 100% afgekeurd en dat deed meer met me dan ik toe wilde geven. Ik heb me vooral verstopt. Ik wilde het niet ècht aankijken en ondanks dat ik mezelf voorhield dat dat niet zo was, werd ik stiekem toch de afgekeurde MS patiënt. Het nam de overhand. Ik maakte mezelf wijs dat ik veel niet meer kon en deed het gewoon niet meer. Vooral uit angst dat ik het echt niet meer zou kunnen, denk ik. Natuurlijk heb ik MS, kan ik minder dan voorheen en moet ik daar rekening mee houden. Ik moet mijn energie goed verdelen en mijn dagen goed plannen. Alles kost immers energie, dus balans is key. 

De afgelopen jaren ben ik vooral op zoek geweest naar wat voor mij werkt. Waar word ik blij van en wat geeft me energie? Wat is goed voor mijn lichaam en mijn geest? Goed voor mezelf zorgen is heel belangrijk geworden. Oké het lukt niet altijd even goed, maar dat maakt het niet minder belangrijk. Ik word blij van goede diepgaande gesprekken, voel graag de verbinding met alles om me heen, ik hou van rust en buitenzijn, veel buitenzijn. Het allerliefst met mijn dieren.

Ik leer mezelf steeds beter kennen en de laatste tijd voelde ik een verandering aankomen. Iets groots. Steeds vaker voelde ik dat het afgekeurd zijn me beperkte, ik wil me vrij voelen. Vrij om te doen wat ik graag wil doen. Ik wil mensen helpen. Mensen helpen om meer uit het leven te halen, gelukkiger te zijn. Ze laten zien hoe mooi het leven is en dat ze het waard zijn. En dat wil ik samen met mijn paarden doen. 

Uit het hoofd en in het gevoel 🤍