Ruim een jaar na het overlijden van Koen kon ik nauwelijks aan hem denken zonder verdriet. Het ging automatisch, ik had er geen erg in. Als iemand het over zijn of haar broertje had, dacht ik vaak: “maar ik heb geen broertje meer”. Als ik een film of een serie keek waarin iemand een broertje had, werd ik verdrietig en dacht: “maar ik heb geen broertje meer”.

Op den duur vroeg ik me af hoe het kwam dat ik zo somber was en vaak verdriet had. Toen ik eenmaal doorhad wat er gebeurde, corrigeerde ik mezelf direct: ik heb nog wel een broertje! Hij leeft alleen niet meer..

Ik veranderde de betekenis van het woord ‘broertje’.

In plaats van dat ik denk aan het feit dat mijn broertje er niet meer is, denk ik nu aan het feit dat hij een fantastisch broertje was. Een broertje waar ik onwijs trots op ben! Een broertje waar ik blij van word.

Ik doe mezelf er een plezier mee om te denken aan de ruim 31 jaar dat Koen in mijn leven was. Ruim 31 jaar aan mooie herinneringen.

Dus als mensen over hun broertje praten, denk ik aan mijn geweldige broertje. Niet aan het feit dat hij dood is, maar aan het feit dat hij geleefd heeft en aan het feit dat hij altijd voor me klaarstond. Dan denk ik aan die leuke, knappe, blije, energieke, gekke jongen. Aan de lol die we samen hadden. De geintjes die hij uithaalde. Hoe lief hij was. En dat hij trots op me was 🤍